Η επόμενη κρίση χρέους θα έχει αφρικανικό άρωμα και η Μοζαμβίκη είναι η πρώτη από πολλές αφρικανικές χώρες, οι οποίες βρίσκονται μπρος από την χρεοκοπία. Τα τελευταία χρόνια, οι οικονομικοί δολοφόνοι κτύπησαν στην Αφρική. Ενώ σε όλο τον κόσμο τα επιτόκια βρίσκονταν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, πολλές αφρικανικές οικονομίες δανείζονταν με υπέρογκα επιτόκια. Οι "επενδυτές" απαιτούσαν, προκειμένου να τις δανείσουν, αποδόσεις μεταξύ επτά και 15 τοις εκατό προφασιζόμενοι το υψηλό οικονομικό και πολιτικό ρίσκο. Αφρικανικές χώρες το αποδέχθηκαν και αυτό οδήγησε σε μεγάλες ροές κεφαλαίων από τον Βορρά προς τον Νότο.
Όμως η κατακόρυφη πτώση των τιμών για τις πρώτες ύλες που είναι η κύρια πηγή συναλλάγματος για τις αφρικανικές οικονομίες, είχε ολέθρια αποτελέσματα για την εξυπηρέτηση του χρέους. Και αυτό διότι προκάλεσε μείωση των φορολογικών εσόδων στις οικονομίες που εξαρτώνται από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, άνθρακα ή άλλων πρώτων υλών. Και το "κανόνι" ακούστηκε φέτος τον Ιανουάριο του 2017. Η Μοζαμβίκη έπαψε να ξεπληρώνει τα χρέη της στην ώρα τους. Το 2012, οι υποχρεώσεις της Μοζαμβίκης προς τους πιστωτές της ανήλθαν σε 40 τοις εκατό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) και σήμερα βρίσκονται στο 130 τοις εκατό του ΑΕΠ. Η ιλιγγιώδης αύξηση του δανεισμού της χώρας, οφείλεται στο γεγονός ότι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια ήταν πρόθυμοι να δανείσουν χρήματα ποντάροντας στα τεράστια αποθέματα άνθρακα και φυσικού αερίου. Πλέον με την αθέτηση των πληρωμών, μπορούν να τα διεκδικήσουν...
Σε ανάλογη θέση σύντομα μπορεί να βρεθούν και άλλες αφρικανικές χώρες. Μεταξύ 2005 και 2015 - το πιο πρόσφατο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία - η Αγκόλα, η Γκάνα, η Κένυα και η Νότια Αφρική έχουν τριπλασιάσει το χρέος τους, ενώ σε ανάλογη κατατάσταση βρίσκονται και μικρότερες χώρες όπως το Πράσινο Ακρωτήριο. Ήδη χώρες όπως η Γκάμπια, η Σενεγάλη και η Γκάνα, που έχουν μια αφθονία φυσικών πόρων, βρίσκονται σε εξισου κρίσιμη κατάσταση, με αυτήν της Μοζαμβίκης.
Η προσπάθεια για να περάσουν οι πόροι των αφρικανικών χωρών στους πιστωτές τους γίνεται εμφανής, αν μελετήσει κανείς την άρνηση των οικονομικά ισχυρών χωρών να αποδεχτουν ένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας των πτωχευμένων χωρών. Το 2001, ο Γενικός Διευθυντής του ΔΝΤ Anne Kruger πρότεινε τη δημιουργία ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης του χρέους, αλλά η πρόταση απορρίφθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2014, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα «για τη δημιουργία ενός πολυμερούς νομικού πλαισίου για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης χρέους ." Το ψήφισμα συγκέντρωσε 124 ψήφους υπέρ, 41 αποχές και 11 ψήφους κατά. Το ψήφισμα αυτό είναι μη δεσμευτικό και οι πιθανότητες να τεθεί σε εφαρμογή είναι ελάχιστες. Ένα από τα 11 κράτη που ψήφισαν εναντίον ήταν η Γερμανία.
Πηγή: Premium.paratiritis.gr