Το 1997, το αμερικανικό think tank «Project for the New American Century», όπου συμμετείχαν πολλά μέλη της μετέπειτα κυβέρνησης Μπους, δημοσίευσε μια ανάλυση η οποία κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η επανάσταση στον τομέα των στρατιωτικών τεχνολογιών είναι θέμα χρόνου, αλλά θα έρθει πιο γρήγορα αν συμβεί κάποιο καταστροφικό γεγονός, σαν νέο Περλ Χάρμπορ, για να δράσει ως καταλύτης. Μετά από μερικά χρόνια έγινε η 11η Σεπτεμβρίου και τα υπόλοιπα είναι γνωστά, καθώς άλλαξε τα πάντα σε ότι έχει να κάνει με την αντίληψη της ασφάλειας στις δυτικές κοινωνίες, την έμφαση στις τεχνολογίες παρακολούθησης, τον τρόπο που προσεγγίζουν τον πόλεμο απέναντι σε μη παραδοσιακούς δρώντες κτλ.
Η παραπάνω δήλωση χρησιμοποιείται συχνά (και άδικα) από τους συνομωσιολόγους, αλλά δεν παύει να κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι ο κόσμος συσπειρώνεται γύρω από μια πολιτική ταχύτερα όταν υπάρχει μια απειλή.
Κάτι αντίστοιχο φαίνεται πως συνέβη ήδη στην αυτοκινητοβιομηχανία. Ενώ η τάση ήταν ήδη προς την ηλεκτροκίνηση, ήρθε το σκάνδαλο με τους ρύπους της Volkswagen για να ταράξει τα νερά, να επαγρυπνήσει τις κυβερνήσεις και να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Το dieselgate ήταν η 11η Σεπτεμβρίου του συγκεκριμένου κλάδου ή αν προτιμάτε, η Φουκουσίμα του.
Πλέον, η ηλεκτροκίνηση προχωρά με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ότι θα συνέβαινε σε διαφορετική περίπτωση. Αυτό είναι εμφανές αν ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα αυτού του έτους. Η Κίνα έχει πέσει «με τα μούτρα» στα ηλεκτρικά οχήματα, προσφέροντας επιδοτήσεις και αναπτύσσοντας τις δικές της βιομηχανίες παραγωγής μπαταριών και οχημάτων, καθώς επιδιώκει να περιορίσει τους ρύπους της, ιδίως στις πόλεις. Στο διεθνές στερέωμα, η μια αυτοκινητοβιομηχανία μετά την άλλη αναγγέλει την κυκλοφορία δεκάδων ηλεκτρικών οχημάτων από το 2020 και μετά. Αρκεί να δει κανείς τις εξαγγελίες στο φετινό σαλόνι της Φρανκφούρτης για να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η αλλαγή, όμως, είναι εντυπωσιακή και στις ίδιες τις κυβερνήσεις, καθώς αριθμός εξ αυτών εξετάζει πλέον ανοικτά την απαγόρευση του κινητήρα εσωτερικής καύσης μετά το 2030-35, πράγμα αδιανόητο μερικά χρόνια πριν.
Το μόνο αγκάθι που αντιμετωπίζει πλέον η ηλεκτροκίνηση είναι το θέμα της τιμής, η οποία παραμένει τσουχτερή ιδίως όταν δεν υπάρχουν κρατικές επιδοτήσεις, όπως δήλαδή συμβαίνει στην Ελλάδα. Ο κλάδος αναγκαστικά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την κρατική βοήθεια για να πείσει τους οδηγούς να αγοράσουν ηλεκτρικό όχημα, καθώς η σχέση της τεχνολογίας με τις οικονομίες κλίμακας δεν έχει φτάσει ακόμα στον επιθυμητό βαθμό ώστε να ρίξει τις τιμές.
Τα πράγματα, όμως, πηγαίνουν προς τα εκεί και αυτό που απομένει να φανεί είναι το αν η πρόοδος θα είναι το ίδιο γρήγορη όπως στην περίπτωση των ΑΠΕ, όπου το κόστος μειώθηκε δραστικά μέσα σε λίγα μόνο χρόνια με αποτέλεσμα να μη χρειάζονται πλέον ταρίφες. Θα έχουμε άραγε μια επανάληψη της προόδου των φωτοβολταϊκών ή τα πράγματα θα βαδίσουν πιο αργά;
Πηγή: energypress.gr